Οδηγούμε F1!
To Renault Clio Trophy ανέλαβε μαζί με την F3 το έργο της εκπαίδευσης. Tο σειριακό ―αληθινό― 6άρι κιβώτιο είναι συγκλονιστικό, αλλά όχι μόνο αυτό.
«Θέλετε να οδηγήσετε F1; Δεν αστειευόμαστε», ήταν το σύνθημα της Michelin στο διαγωνισμό
που υποσχόταν τη μέγιστη οδηγική εμπερία. Λίγοι το πίστεψαν αρχικά, αλλά οι Γάλλοι όντως
δεν αστειεύονταν. Ευτυχώς, ήμασταν εκεί?
κείμενο: Γιώργος Aδάμ
ΣTHN πίστα A1-Ring στο Σπίλμπεργκ, που φιλοξενεί το Aυστριακό GP, δέκα τυχεροί νικητές
του διαγωνισμού της Michelin είχαν τη μοναδική εμπειρία να μπουν, να? ξεκινήσουν και να
κάνουν έναν ολόκληρο γύρο με τα μονοθέσια της Arrows που οδηγούσαν το 1997 οι Ντέιμον
Χιλ, Πέντρο Ντινίζ και Μίκα Σάλο. Δέκα καθημερινοί οδηγοί, που δεν είχαν καθίσει καν σε
αγωνιστικό μπάκετ, κατάφεραν κάτω από τις οδηγίες των ανθρώπων της Michelin αλλά και των
εκπαιδευτών-οδηγών (πρωταγωνιστές και πρωταθλητές σε διάφορους αγώνες πίστας) να
οδηγήσουν, σταδιακά, το Renault Clio Trophy και τις? εκπαιδευτικές F3 Martini-Ford, ώστε
στο τέλος της ημέρας να έχουν την ύψιστη οδηγική εμπειρία: να βρεθούν στο κόκπιτ μιας F1.
Τόσο απλά?
Μαζί με τους δέκα τυχερούς και εμείς, το ίδιο τυχεροί, ακολουθώντας την αποστολή ως
προσκεκλημένοι της ελληνικής αντιπροσωπείας, είχαμε την αντίστοιχη ευκαιρία να νιώσουμε
έστω και για ένα γύρο συναισθήματα που απλώς δεν μπορούν να ξεχαστούν. Τι κι αν οι
μηχανικοί είχαν κάνει φανταστική δουλειά στα μονοθέσια ώστε να είναι? εύκολα. Κινητήρας
V8 Cosworth, με απόδοση μόλις 650 (!) ίππους για περίπου 600 κιλά, ανάλογα διαμορφωμένες
σχέσεις κιβωτίου και συμπλέκτης, ρύθμιση αεροδυναμικών βοηθημάτων για μέγιστη αρνητική
άντωση, άρα και πρόσφυση (όπως άλλωστε απαιτεί η αυστριακή πίστα), και τελική ταχύτητα
που δεν ξεπερνούσε τα 285 χλμ./ώρα. Τέλος, βρόχινα λάστιχα, αφού πολύ δύσκολα θα έφτανε
κανείς τα «στεγνά» στη θερμοκρασία λειτουργίας των 100 °C μέσα σε ένα γύρο, και από εκεί
και πέρα συνεχής θεωρητική εκπαίδευση από τους ανθρώπους της Michelin ώστε να πάνε όλα
καλά?
Γύρος ζωής!
Αφού περάσαμε από τα μπάκετ του Clio και της F3, ώστε να γνωρίσουμε την απαιτητική πίστα
αλλά και τους αγωνιστικούς συμπλέκτες και τα σειριακά κιβώτια, ήρθε η μεγάλη ώρα. «Μην
επιχειρήσετε να πάτε γρήγορα. Μην επιταχύνετε αν το τιμόνι δεν είναι στην ευθεία. Μην
ξεχάσετε το χέρι σας στον επιλογέα ούτε στιγμή. Το φρένο (σ.σ.: χωρίς υποβοήθηση, βέβαια)
απαιτεί 60 κιλά δύναμης, ώστε το αυτοκίνητο να επιβραδύνει ικανοποιητικά». Έκδηλη η
ανησυχία των ανθρώπων που μας φιλοξένησαν και μας εμπιστεύτηκαν. «Από ?κεί και πέρα
αναλαμβάνει ο κύριος Ερβέ, υπεύθυνος του εγχειρήματος F1, ώστε να μπορέσετε να?
ξεκινήσετε. Κάντε μόνο ό,τι σας πει». Φοράμε το? κόκπιτ, που ευτυχώς είναι ακριβώς στα
μέτρα μας, ενώ δεν περισσεύει ούτε χιλιοστό. Καμιά σχέση με την όρθια θέση της F3. Σχεδόν
ξαπλώνουμε, με τη βοήθεια των μηχανικών δένουμε σφιχτά τη ζώνη και τοποθετούμε το τιμόνι
στη θέση του. Στα τυφλά βρίσκουμε τα πεντάλ και προσπαθούμε πολύ γρήγορα να εξοικειωθούμε
μαζί τους για να αποφύγουμε δυσάρεστες εκπλήξεις. Ο Cosworth μπαίνει σε λειτουργία, με
αυτό τον ανεπανάληπτο ήχο που περνάει μέσα από το κράνος και την μπαλακλάβα. Ο κ. Ερβέ
είναι απόλυτος: «Μέχρι να ξεκινήσεις θα με κοιτάς στα μάτια. Ούτε το δρόμο, ούτε τον
πίνακα οργάνων. Μόνο εμένα. Θα σου κάνω νόημα, θα βάλεις πρώτη, θα ανεβάσεις σταθερά
στροφές, θα αφήσεις για λιγότερο από ένα εκατοστό (!) το συμπλέκτη, θα ξεκινήσεις και
πολύ προοδευτικά θα αφήσεις όλο το συμπλέκτη και θα επιταχύνεις». Αμέτρητες οι σκέψεις
που περνούν εκείνη τη στιγμή από το μυαλό, αλλά πρέπει να συγκεντρωθούμε στα νοήματα του
Γάλλου φίλου μας: «Βάλε πρώτη». «Ανέβασε σταθερά στροφές». «¶σε το συμπλέκτη». Η άσφαλτος
του Α1-Ring αρχίζει να κινείται. Ξεκινάμε!!! Κάτι σαν όνειρο. Επιταχύνουμε με το γκάζι
στο λιγότερο από το μισό της διαδρομής, στο ανηφορικό κομμάτι προς την «Castrol»,
ανεβάζοντας 2η και μετά 3η στο σειριακό κιβώτιο με τον επιλογέα δίπλα στο τιμόνι και την
εκπληκτική βελούδινη αίσθηση. Φρένα και 2η, στρίβουμε προσεκτικά και στη συνέχεια
επιταχύνουμε μέχρι τη «Remus». Φρενάρουμε για να στρίψουμε, πολύ πριν και από ?κεί που θα
φρενάραμε με? «δημοσιογραφικό» Leon. Σεβασμός. Μετά τη στροφή το γκάζι στα 2/3 της
διαδρομής και 2η, 3η, 4η, 5η με απίστευτη επιτάχυνση, που σε ελάχιστα δευτερόλεπτα δίνει
τη θέση της στην εξωπραγματική επιβράδυνση λίγο πριν από την κατηφορική «Gosser» των
180°. To όνειρο ευτυχώς διαρκεί ακόμη. Η πιο μεγάλη έκπληξη δεν είναι η επιτάχυνση της
Αrrows, αλλά η επιβράδυνση. Είναι κάτι που απλώς δεν το χωράει ο νους του κοινού
θνητού-οδηγού. ¶λλωστε, στα φρένα οι μηχανικοί της ομάδας δεν άλλαξαν, ευτυχώς, τίποτα.
Χρειάστηκε να επιταχύνουμε και πάλι για να στρίψουμε κι ας νομίσαμε πως αργήσαμε στα
φρένα (?). Οι επόμενες στροφές και ευθείες πέρασαν χωρίς να το καταλάβουμε εξαιτίας του
σοκ, ενώ η θέα των εμπρός τροχών και του δρόμου να φεύγει λίγο κάτω από το σώμα μας, μας
θύμισε πλάνα «in-car» σε αγώνα F1, σε πολύ πιο αργό ρυθμό βέβαια. Δεν προσπαθήσαμε να
στρίψουμε γρήγορα, ρισκάροντας να στενοχωρήσουμε αυτούς που μας εμπιστεύτηκαν, αλλά και
να χαλάσουμε αυτό το οποίο ζούσαμε. Χωρίς να το καταλάβουμε, έχουμε φτάσει στην τελευταία
δεξιά στροφή «Α1». Φρένα και αμέσως μετά επιτάχυνση στη μεγάλη ευθεία, για τα τελευταία
μέτρα της μεγαλύτερης οδηγικής εμπειρία μας. Φρενάρουμε για να φτάσουμε αργά αργά στη
γραμμή της εκκίνησης και με δύο, τρεις γκαζιές κρατάμε τον ήχο για πάντα στα αφτιά μας.
Αφήνουμε με... πολύ δυσκολία το κόκπιτ με το χαμόγελο να ξεχειλίζει από το κράνος. «Όλα
καλά;» ρωτάει ο «καλός» κύριος Ερβέ με πονηρό χαμόγελο. «Όλα πολύ καλά» απαντάμε
τραυλίζοντας. Ο γύρος της ζωής μας!? Είναι απίστευτο αυτό που κάνουν οι πιλότοι της F1,
ακόμα και οι τελευταίοι του grid, ακόμα και αυτοί που είναι έξω από το 107% του χρόνου,
σκεφτόμαστε με ζήλια και δεν τολμούμε να ξανακοιτάξουμε το σχεδιάγραμμα της πίστας με τα
στοιχεία για τις ταχύτητες και τις πλευρικές επιταχύνσεις.
Στην επιστροφή για Αθήνα, το αεροπλάνο πετάει? μαζί μας πάνω από τα σύννεφα της
αυστριακής πρωτεύουσας. «Το πιο κατάλληλο μέρος για να περιγράψει κανείς αυτή την
εμπερία» σκεφτόμαστε και το laptop βγαίνει από το σάκο. «Merci Michelin»!_ Γ. Α.